Eindelijk tijd voor een eerste verslagje

Misschien wat raar om dit te zeggen als je op reis bent maar dit is de eerste keer dat we wat tijd vinden om ons eerste verslagje door te sturen. Dit wil dan ook zeggen dat we ons hier absoluut niet aan het vervelen zijn.
Na een erg vermoeiende en lange reis naar mumbai waren we beiden nogal overweldigd door de ongeloofelijke drukte en mensenmassa in de stad. Toen we de taxi namen naar onze overnachtingsplaats werden we ook onmiddellijk geconfronteerd met het verkeer in india waar de wet van de luidste toeter geldt. Autos rijden op een dubbel vak met 4 naast elkaar met daartussen nog eens een massa bromfietsen en moto's. Mumbai zelf is een mix van indrukwekkende gebouwen, erg veel en extreme armoede, een massa aan mensen die je iets willen verkopen, grote parken met honderden cricketspelers, vervuilde lucht, afval, en vooral ontzettend veel indrukken die ik niet met digitale woorden kan uitleggen. Na een nacht Mumbai besloten we om de stad op het einde van onze reis te verkennen en een rustigere plaats op te zoeken om onze reis te beginnen. Dit was natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Een trein met plaats vinden als je niet geboekt hebt is in india erg moeilijk om miet te zeggen onmogelijk. er is echter wel een optie warbij je altijd "plaats" hebt. Dit is in de laagste klasse reizen wat wij dan ook gedaan hebben. Het was echt een ervaring om nooit te vergeten. Ikzelf zat samen met nog 3 vriendelijke indiers op de bagagerekken, lisa onder mij naast 5 gelukkige indiers die een plaatsje hadden de rest van de trein stond meer op dan tegen elkaar, de mensen die er niet bij konden hingen uit de deuren buiten aan de trein. Na 5 uur op de trein en niet naar het toilet te kunnen gaan (wat voor mij nogal een probleem is), moest het eigenlijk nog allemaal beginnen. we moesten nog uit de trein zien te raken, het is namelijk de gewoonte om in en uit te stappen op hetzelfde moment als de trein zelfs nog aan het rijden is. We kwamen terecht in een duw en trekgevecht waarbij ik bijna mijn schoenen verloren ben maar gelukkig toch volledig van de trein ben afgeraakt. Nu begrepen we waarom de indiers die bij ons zaten niet begrepen waarom we niet een hogere klasse hadden geboekt en waarom de kaartjesverkoper zo een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht had.
We kwamen dus aan in Pune opnieuw een erg grote druke stad waar we ook maar een nachtje zijn gebleven. Na opnieuw een nogal hectische busreis zijn we nu gisteren aangekomen in een echt paradijs Anjuna. Hier is echt alles verbluffend mooi de stranden, de natuur, de vogels en de koeien. Echt de mooiste koeien die ik ooit heb gezien. ze lopen hier dan ook overal. We hebben ook een erg leuke slaapplaats gevonden en zullen hier dan ook nog enkele dagen tot rust komen. Daarna reizen we normaal door naar Hampi om de tempels te bekijken.
Zo nu moet ik vlug afsluiten want een australier achter mij begint nogal ongeduldig te doen.
Groetjes en tot de volgende keer.